خیابانهای بی روزه

رمضان در تقویم قمری فرا رسید و حتی صدا و سیمای ما در چشم بر هم زدنی آیتم ها و برنامه ها و مستندهای پر از نماز و دعا و سخنرانی مذهبی خود را روی آنتن برد اما خیابانهای شهرمان هنوز رمضان را باور نکرده اند.

رمضان فقط نخوردن ونیاشامیدن نیست که میکروفونهای مصاحبه گر تلویزیون ما صبح تا شب این تعریف پوسته ای از رمضان را از زبان کوچه و بازار بیرون می کشند. رمضان ماه خداست. یعنی یک ماه در سال، واقعا خدایی شدن. یعنی یک ماه از سال همه و همه دست در دست هم دهیم و خدارا با تمام وجودمان احساس کنیم. یعنی هر سال یک بار دیگر از نو مسلمان شویم اما افسوس که هنوز خیابانهای شهر ما مفهوم رمضان را نفهمیده اند. هنوز سرهای عریان و تن های پرده دریده، در عرض خیابانها و طول پیاده روهای شهرما در هم می لولند.

اوضاع از این قرار است که در ذی قعده و ذی حجه و ... خدای تلویزیونها و خانه هایمان کم رمق است اما در ماه رمضان رمق می یابد اما خدای کوچه ها و خیابانهایمان حتی در رمضان هم بی رمق است. راستی اشکال کار کجاست؟!

شاید اشکال در لقمه هایمان باشد. شاید در مساجدمان. شاید در روحانیتمان. شاید در دولتمان. شاید در... اما اشکال کار هر کجا هم باشد، وجودش یک واقعیت است.

صدها نهاد پرمدعای فرهنگی غیرپاسخ گو، روزمرگی مساجدمان، کم لطفی برخی از روحانیانمان، کارمندی مدیرانمان، انتقادناپذیری مسئولانمان، برنامه های کلیشه ای و نخ نما شده صدا و سیمایمان، خواب عمیق دانشگاههایمان و ... دست در دست هم داده اند تا کوچه ها و خیابانهای شهرمان در برابر رمضان مقاومت و گستاخی نمایند.

ای کاش برخی از مسئولان ما یکبار هم که شده کلمه مسئول را برای وجدان خودشان معنا می کردند تا بفهمند که نه تنها حرفشان بالاتر از قانون و عین قانون نیست بلکه باید و باید پاسخ گو باشند. پاسخ گوی اشتباهاتشان، پاسخ گوی آنچه باید می کردند اما نکردند.

راستی هیچ فکر کرده اید که چگونه می شود ولی فقیه مان در برابر مردم می نشیند و حرفهایشان را از جان و دل می شنود اما فلان مدیر ما در برابر یک انتقاد مستدل، همه محاکم شهر را بسیج می کند!

آری! اوضاع از این قرار است که اگر فرهنگ ما از اسارت لباسها، میزها، احکام کارمندی و ... رها شود و به مردم بپیوندد آنگاه است که فرهنگ ناب محمدی(ص)، امت محمدی(ص) را مسلمان می کند و واژه ها مفهوم واقعی خود را می یابند. همه پاسخ گو می شوند. شهرهایمان آباد می شود. رمضان پشت دروازه های شهرمان غریب و تنها نمی ماند و حرمت شکنان این فرهنگ، به دلیل حرمت شکنی حریم عمومی در دادگاه چشم ها و زبانها و عملها محاکمه می شوند.